Υπάρχουν δύο τύποι χειρουργικών μεθόδων, βιδών πλάκας και ενδομυελικών ακίδων, οι πρώτοι περιλαμβάνουν γενικές βίδες πλάκας και βίδες συμπίεσης συστήματος AO και οι τελευταίες περιλαμβάνουν κλειστές και ανοιχτές οπισθοδρομικές ή οπισθοδρομικές ακίδες. Η επιλογή βασίζεται στον συγκεκριμένο ιστότοπο και τον τύπο του θραύσματος.
Η ενδομυελική σταθεροποίηση του πείρου έχει τα πλεονεκτήματα της μικρής έκθεσης, της μικρότερης απογύμνωσης, της σταθερής σταθεροποίησης, της ανάγκης για εξωτερική σταθεροποίηση κλπ. Είναι κατάλληλο για το μεσαίο 1/3, το άνω θραύσμα 1/3 του μηριαίου, πολυ-διαχωριστικό κάταγμα, παθολογικό κάταγμα. Για το χαμηλότερο κάταγμα 1/3, λόγω της μεγάλης μυελικής κοιλότητας και πολλών ακυτταρικών οστών, είναι δύσκολο να ελέγξετε την περιστροφή του ενδομυελικού πείρου και η σταθεροποίηση δεν είναι ασφαλής, αν και μπορεί να ενισχυθεί με βίδες, αλλά είναι πιο κατάλληλο για βίδες χάλυβα.
I Open-Internal Fixation για κάταγμα άξονα μηριαίου με ενδομυελικό καρφί
(1) Τμήμα: Μια πλευρική ή οπίσθια πλευρική μηριαία τομή γίνεται επικεντρωμένη στη θέση του θραύσης, με μήκος 10-12 cm, κόβοντας το δέρμα και την ευρεία περιτονία και αποκαλύπτοντας τον πλευρικό μηριαίο μυ.
Η πλευρική τομή γίνεται στη γραμμή μεταξύ του μεγαλύτερου τροχαντήρα και του πλευρικού κονδύλου του μηριαίου οστού και η τομή του δέρματος του οπίσθιου πλευρικού τομέα είναι το ίδιο ή ελαφρώς αργότερα, με τη βασική διαφορά να είναι ότι η πλευρική τομή χωρίζει τον μυ. 3.5.5.2-1,5.5.5.2-2)。
Η πρόσθια τομή, από την άλλη πλευρά, γίνεται μέσω της γραμμής από την πρόσθια ανώτερη λαγόνια σπονδυλική στήλη μέχρι την εξωτερική άκρη της επιγονατίδας και είναι προσβάσιμη μέσω του πλευρικού μηριαίου μυς και του ορθού μηριαίου μυς, που μπορεί να τραυματίσει τον ενδιάμεσο μηριαίο μυ. 3.5.5.2-3)。
(2) Έκθεση: Ξεχωριστό και τραβήξτε το πλευρικό μηριαίο μυ, προς τα εμπρός και εισάγετε το στο διάστημα του με το nemoris του δικέφαλου ή κόψτε άμεσα και διαχωρίζετε τον πλευρικό μηριαίο μυ, αλλά η αιμορραγία είναι μεγαλύτερη. Κόψτε το periosteum για να αποκαλύψετε τα άνω και κάτω σπασμένα άκρα του θραύσης του μηριαίου οστού και αποκαλύψτε το πεδίο εφαρμογής στο βαθμό που μπορεί να παρατηρηθεί και να αποκατασταθεί και να απογυμνώσει τους μαλακούς ιστούς όσο το δυνατόν λιγότερο.
(3) Επιδιόρθωση της εσωτερικής στερέωσης: Προσθήκη του προσβεβλημένου άκρου, εκθέστε το εγγύς σπασμένο άκρο, εισάγετε το άνθος των δαμάσκηνων ή την ενδομυελική βελόνα σε σχήμα V και προσπαθήστε να μετρήσετε εάν το πάχος της βελόνας είναι κατάλληλο. Εάν υπάρχει στένωση της μυελικής κοιλότητας, ο διαστολέας της μυελικής κοιλότητας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ορθή επιδιόρθωση και επέκταση της κοιλότητας, έτσι ώστε να αποφευχθεί η βελόνα να μην είναι σε θέση να εισέλθει και να μην μπορεί να τραβηχτεί. Διορθώστε το εγγύς σπασμένο άκρο με ένα στήριγμα οστού, εισάγετε την ενδομυελική βελόνα οπισθοδρομικά, διεισδύστε το μηριαίο από το μεγαλύτερο τροχαντήρα και όταν το τέλος της βελόνας ωθεί το δέρμα, κάντε μια μικρή τομή 3cm στον τόπο και συνεχίστε να εισάγετε την ενδομυελική βελόνα μέχρι να εκτίθεται έξω από το δέρμα. Η ενδομυελική βελόνα αποσύρεται, ανακατευθύνεται, διέρχεται από το foramen από το μεγαλύτερο τροχαντήρο και στη συνέχεια εισάγεται εγγύς στο επίπεδο της διατομής. Οι βελτιωμένες ενδομυελικές βελόνες έχουν μικρά στρογγυλεμένα άκρα με τρύπες εκχύλισης. Στη συνέχεια, δεν υπάρχει ανάγκη να τραβήξετε και να αλλάξετε την κατεύθυνση και η βελόνα μπορεί να διαρρεύσει και στη συνέχεια να χτυπηθεί μία φορά. Εναλλακτικά, η βελόνα μπορεί να εισαχθεί οπισθοδρομικά με έναν πείρο οδηγού και να εκτίθεται έξω από την ευρύτερη τροχαντερική τομή και στη συνέχεια ο ενδομυελικός πείρος μπορεί να εισαχθεί στη μυελική κοιλότητα.
Περαιτέρω αποκατάσταση του κατάγματος. Η ανατομική ευθυγράμμιση μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας τη μόχλευση του εγγύς ενδομυελικού πείρου σε συνδυασμό με την περιστροφή, την πρόσφυση και την επικάλυψη του θραύσματος. Η σταθεροποίηση επιτυγχάνεται με έναν συγκρατητήρα οστού και στη συνέχεια ο ενδομυελικός πείρος οδηγείται έτσι ώστε η οπή εκχύλισης του πείρου να κατευθύνεται οπίσθια για να συμμορφωθεί με τη μηριαία καμπυλότητα. Το τέλος της βελόνας θα πρέπει να φτάσει στο κατάλληλο μέρος του απομακρυσμένου άκρου του θραύσματος, αλλά όχι μέσω του στρώματος του χόνδρου και το τέλος της βελόνας πρέπει να μείνει 2cm έξω από το τροχαντήρο, έτσι ώστε να μπορεί να αφαιρεθεί αργότερα.
Μετά τη σταθεροποίηση, δοκιμάστε παθητική κίνηση του άκρου και παρατηρήστε οποιαδήποτε αστάθεια. Εάν είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί η παχύτερη ενδομυελική βελόνα, μπορεί να αφαιρεθεί και να αντικατασταθεί. Εάν υπάρχει ελαφρά χαλάρωση και αστάθεια, μπορεί να προστεθεί μια βίδα για την ενίσχυση της σταθεροποίησης (Εικόνα 3.5.5.2-4)。
Η πληγή τελικά ξεπλύθηκε και έκλεισε σε στρώματα. Μια εκκίνηση του γύψου κατά της εξωτερικής περιστροφής τοποθετείται.
II Πλάκα Βίδα Εσωτερική στερέωση
Η εσωτερική στερέωση με βίδες χάλυβα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα μέρη του μηριαίου στελέχους, αλλά το χαμηλότερο 1/3 είναι πιο κατάλληλο για αυτόν τον τύπο σταθεροποίησης λόγω της ευρείας μυελικής κοιλότητας. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί γενική πλάκα χάλυβα ή πλάκα συμπίεσης ΑΟ. Το τελευταίο είναι πιο σταθερό και σταθερά σταθερό χωρίς εξωτερική σταθεροποίηση. Ωστόσο, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να αποφύγει το ρόλο της κάλυψης του στρες και να συμμορφώνεται με την αρχή της ίσης δύναμης, η οποία πρέπει να βελτιωθεί.
Αυτή η μέθοδος έχει μεγαλύτερο φάσμα ξεφλούδισμα, περισσότερη εσωτερική σταθεροποίηση, επηρεάζοντας την επούλωση, και έχει επίσης ελλείψεις.
Όταν υπάρχει έλλειψη ενδομυελικών συνθηκών πείρου, η παλαιά μυελική καμπυλότητα ή ένα μεγάλο μέρος του αδιάβατου και το χαμηλότερο 1/3 του θραύσματος είναι πιο προσαρμόσιμες.
(1) Πλευρική μηριαία ή οπίσθια πλευρική τομή.
(2) (2) Έκθεση του θραύσματος και ανάλογα με τις περιστάσεις, πρέπει να ρυθμιστεί και να σταθεροποιηθεί εσωτερικά με βίδες πλάκας. Η πλάκα πρέπει να τοποθετηθεί στην πλευρική πλευρά της τάσης, οι βίδες θα πρέπει να περάσουν από τον φλοιό και στις δύο πλευρές και το μήκος της πλάκας πρέπει να είναι 4-5 φορές της διαμέτρου του οστού στη θέση θραύσης. Το μήκος της πλάκας είναι 4 έως 8 φορές η διάμετρος του σπασμένου οστού. Οι πλάκες 6 έως 8 οπών χρησιμοποιούνται συνήθως στο μηρό. Τα μεγάλα θραύσματα οστών μπορούν να σταθεροποιηθούν με πρόσθετες βίδες και ένας μεγάλος αριθμός οστικών μοσχευμάτων μπορεί να τοποθετηθεί ταυτόχρονα στη μεσαία πλευρά του θρυμματισμένου κατάγματος (Εικόνα 3.5.5.2-5)。
Ξεπλύνετε και κλείστε σε στρώματα. Ανάλογα με τον τύπο των βιδών της πλάκας που χρησιμοποιήθηκαν, αποφασίστηκε εάν θα εφαρμοστεί ή όχι η εξωτερική σταθεροποίηση με γύψο.
Χρόνος δημοσίευσης: Μαρ-27-2024
