Το κάταγμα της κλείδας σε συνδυασμό με την ipsilateral ακρωμιοκαβική εξάρθρωση είναι ένας σχετικά σπάνιος τραυματισμός στην κλινική πρακτική. Μετά τον τραυματισμό, το απομακρυσμένο θραύσμα της κλείδας είναι σχετικά κινητό και η σχετική ακρομιοκλεοσυλαϊκή εξάρθρωση μπορεί να μην δείχνει προφανή μετατόπιση, καθιστώντας την ευαίσθητη σε λανθασμένη διάγνωση.
Για αυτόν τον τύπο τραυματισμού, υπάρχουν τυπικά αρκετές χειρουργικές προσεγγίσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας μακράς πλάκας αγκίστρου, ενός συνδυασμού πλάκας κλείδας και μιας πλάκας αγκίστρου και μιας πλάκας κλείδας σε συνδυασμό με τη στερέωση των κοχλία στη διαδικασία των κορακοειδών. Ωστόσο, οι πλάκες αγκίστρου τείνουν να είναι σχετικά μικρές σε συνολικό μήκος, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε ανεπαρκή σταθεροποίηση στο εγγύς άκρο. Ο συνδυασμός μιας πλάκας κλείδας και μιας πλάκας αγκίστρου μπορεί να οδηγήσει σε συγκέντρωση στρες στη διασταύρωση, αυξάνοντας τον κίνδυνο διαθλαστικής.
Το κάταγμα της αριστερής κλείδας σε συνδυασμό με την ipsilateral ακρωμιοκαβική εξάρθρωση, σταθεροποιημένη χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό πλάκας αγκίστρου και πλάκας κλείδας.
Σε απάντηση σε αυτό, ορισμένοι μελετητές πρότειναν μια μέθοδο χρήσης ενός συνδυασμού πλάκας κλείδας και βιδών αγκύρωσης για σταθεροποίηση. Ένα παράδειγμα απεικονίζεται στην ακόλουθη εικόνα, απεικονίζοντας έναν ασθενή με κάταγμα κλείδας μεσαία άξονα σε συνδυασμό με την ομόπλευρη εξάρθρωση της ακρομεκλεοκανικής άρθρωσης:
Πρώτον, χρησιμοποιείται μια κηλιδική ανατομική πλάκα για να διορθώσει το κάταγμα της κλείδας. Μετά τη μείωση της εξισορροπημένης ακρομεκλειστικής άρθρωσης, εισάγονται δύο βίδες μεταλλικής αγκύρωσης στη διαδικασία κορακοειδούς. Τα ράμματα που συνδέονται με τις βίδες αγκύρωσης στη συνέχεια σπείρωμα μέσα από τις οπές της βίδας της πλάκας κλείδας και οι κόμβοι συνδέονται για να τα ασφαλίσουν μπροστά και πίσω από την κλείδα. Τέλος, οι ακροκλογικοί και κορακοκασικοί σύνδεσμοι συρράπτονται άμεσα χρησιμοποιώντας τα ράμματα.
Οι απομονωμένες κατάγματα κλείδας ή οι απομονωμένες ακρομεκλαστικές εξάρσεις είναι πολύ συνηθισμένοι τραυματισμοί στην κλινική πρακτική. Τα κατάγματα των κλείδων αντιπροσωπεύουν το 2,6% -4% όλων των καταγμάτων, ενώ οι ακρωμιοκαβικές εξάρσεις αποτελούν το 12% -35% των τραυματισμών των ωμοπλάων. Ωστόσο, ο συνδυασμός και των δύο τραυματισμών είναι σχετικά σπάνιος. Το μεγαλύτερο μέρος της υπάρχουσας βιβλιογραφίας αποτελείται από αναφορές περιπτώσεων. Η χρήση του συστήματος σφίγγας σε συνδυασμό με μια σταθεροποίηση πλάκας κλείδας μπορεί να είναι μια νέα προσέγγιση, αλλά η τοποθέτηση της πλάκας κλείδας μπορεί ενδεχομένως να παρεμβαίνει στην τοποθέτηση του μοσχεύματος του σφίξματος, θέτοντας μια πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Επιπλέον, σε περιπτώσεις όπου οι συνδυασμένοι τραυματισμοί δεν μπορούν να αξιολογηθούν προεγχειρητικά, συνιστάται να εκτιμηθεί συστηματικά η σταθερότητα της ακρομιοκλεοβιδιακής άρθρωσης κατά την αξιολόγηση των καταγμάτων κλείδας. Αυτή η προσέγγιση συμβάλλει στην πρόληψη της παραβίασης των ταυτόχρονων τραυματισμών εξάρθρωσης.
Χρόνος δημοσίευσης: Αυγ. 17-2023
