Επί του παρόντος, η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη χειρουργική προσέγγιση για τα κατάγματα της πτέρνας περιλαμβάνει εσωτερική οστεοσύνθεση με πλάκα και βίδα μέσω της οδού εισόδου του ταρσιαίου κόλπου. Η πλάγια, εκτεταμένη προσέγγιση σε σχήμα "L" δεν προτιμάται πλέον στην κλινική πράξη λόγω των υψηλότερων επιπλοκών που σχετίζονται με το τραύμα. Η οστεοσύνθεση με σύστημα πλάκας και βίδας, λόγω των βιομηχανικών χαρακτηριστικών της έκκεντρης οστεοσύνθεσης, ενέχει υψηλότερο κίνδυνο κακής ευθυγράμμισης με ραιβότητα, με ορισμένες μελέτες να δείχνουν μετεγχειρητική πιθανότητα δευτερογενούς ραιβότητας περίπου 34%.
Ως αποτέλεσμα, οι ερευνητές έχουν αρχίσει να μελετούν μεθόδους ενδομυελικής οστεοσύνθεσης για κατάγματα πτέρνας, ώστε να αντιμετωπίσουν τόσο τις επιπλοκές που σχετίζονται με το τραύμα όσο και το ζήτημα της δευτερογενούς κακής ευθυγράμμισης της ραιβότητας.
01 Nτεχνική κεντρικής καρφώματος
Αυτή η τεχνική μπορεί να βοηθήσει στην ανάταξη μέσω της οδού εισόδου του ταρσιαίου κόλπου ή υπό αρθροσκοπική καθοδήγηση, απαιτώντας χαμηλότερες απαιτήσεις σε μαλακούς ιστούς και ενδεχομένως μειώνοντας τον χρόνο νοσηλείας. Αυτή η προσέγγιση εφαρμόζεται επιλεκτικά σε κατάγματα τύπου II-III, και για σύνθετα θρυμματισμένα κατάγματα πτέρνας, μπορεί να μην παρέχει ισχυρή συντήρηση της ανάταξης και μπορεί να απαιτεί πρόσθετη στερέωση με βίδες.
02 Sενδομυελικό καρφί μονού επιπέδου
Ο ενδομυελικός ήλος ενός επιπέδου διαθέτει δύο βίδες στο εγγύς και στο άπω άκρο, με έναν κοίλο κύριο ήλο που επιτρέπει την εισαγωγή οστικού μοσχεύματος μέσω του κύριου ήλου.
03 Mενδομυελικό καρφί ulti-plane
Σχεδιασμένο με βάση την τρισδιάστατη δομική μορφολογία της πτέρνας, αυτό το σύστημα εσωτερικής στερέωσης περιλαμβάνει βίδες-κλειδιά όπως βίδες προεξοχής που φέρουν φορτίο και βίδες οπίσθιας απόφυσης. Μετά την ανάταξη μέσω της οδού εισόδου του ταρσιαίου κόλπου, αυτές οι βίδες μπορούν να τοποθετηθούν κάτω από τον χόνδρο για στήριξη.
Υπάρχουν αρκετές αντιπαραθέσεις σχετικά με τη χρήση ενδομυελικών ήλων για κατάγματα πτέρνας:
1. Καταλληλότητα με βάση την πολυπλοκότητα του κατάγματος: Συζητείται εάν τα απλά κατάγματα δεν απαιτούν ενδομυελικούς ήλους και εάν τα σύνθετα κατάγματα δεν είναι κατάλληλα για αυτά. Για τα κατάγματα τύπου Sanders II/III, η τεχνική της ανάταξης και της στερέωσης με βίδα μέσω της οδού εισόδου του ταρσιαίου κόλπου είναι σχετικά ώριμη και η σημασία του κύριου ενδομυελικού ήλου μπορεί να αμφισβητηθεί. Για τα σύνθετα κατάγματα, τα πλεονεκτήματα της διευρυμένης προσέγγισης σε σχήμα "L" παραμένουν αναντικατάστατα, καθώς παρέχει επαρκή έκθεση.
2. Αναγκαιότητα τεχνητού μυελικού πόρου: Η πτέρνα δεν έχει φυσικά μυελικό πόρο. Η χρήση ενός μεγάλου ενδομυελικού ήλου μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολικό τραύμα ή απώλεια οστικής μάζας.
3. Δυσκολία στην αφαίρεση: Σε πολλές περιπτώσεις στην Κίνα, οι ασθενείς εξακολουθούν να υποβάλλονται σε αφαίρεση με μηχανικό τρόπο μετά την επούλωση του κατάγματος. Η ενσωμάτωση του ήλου στην ανάπτυξη των οστών και η ενσωμάτωση των πλευρικών βιδών κάτω από το φλοιώδες οστό μπορεί να οδηγήσει σε δυσκολία στην αφαίρεση, κάτι που αποτελεί πρακτική παράμετρο στις κλινικές εφαρμογές.
Ώρα δημοσίευσης: 23 Αυγούστου 2023
