Χειρουργική τεχνική | Ipsilateral μηριαία μοσχεύματα Condyle Εσωτερική σταθεροποίηση για τη θεραπεία των καταγμάτων του κνημιαίου οροπεδίου

Η κατάρρευση ή η κατάρρευση του πλευρικού κνημιαίου οροπέδιο είναι ο πιο συνηθισμένος τύπος κατάγματος κνημιαίου οροπεδίου. Ο πρωταρχικός στόχος της χειρουργικής επέμβασης είναι η αποκατάσταση της ομαλότητας της επιφάνειας της άρθρωσης και η ευθυγράμμιση του κάτω άκρου. Η επιφάνεια που έχει καταρρεύσει, όταν αυξάνεται, αφήνει ένα ελαττωματικό οστό κάτω από τον χόνδρο, που συχνά απαιτεί την τοποθέτηση του αυτογενούς λαγόνου οστού, του οστού αλλομοσχεύματος ή του τεχνητού οστού. Αυτό εξυπηρετεί δύο σκοπούς: Πρώτον, για την αποκατάσταση οστικής δομικής υποστήριξης και, δεύτερον, για την προώθηση της επούλωσης των οστών.

Λαμβάνοντας υπόψη την πρόσθετη τομή που απαιτείται για το αυτογενές λαγόνιο οστό, το οποίο οδηγεί σε μεγαλύτερο χειρουργικό τραύμα και τους πιθανούς κινδύνους απόρριψης και λοίμωξης που σχετίζονται με τα οστά και τα τεχνητά οστά του αλλομοσχεύματος, ορισμένοι μελετητές προτείνουν μια εναλλακτική προσέγγιση κατά τη διάρκεια της πλευρικής ανοικτής μείωσης του κνημιαίου οροπέδιο και της εσωτερικής σταθεροποίησης (ORIF). Προτείνουν την επέκταση της ίδιας τομής προς τα πάνω κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και τη χρήση του ακυτταρικού μοσχεύματος από το πλευρικό μηριαίο κονδύλιο. Αρκετές αναφορές περιπτώσεων έχουν τεκμηριώσει αυτήν την τεχνική.

Η μελέτη περιελάμβανε 12 περιπτώσεις με πλήρη δεδομένα απεικόνισης παρακολούθησης. Σε όλους τους ασθενείς χρησιμοποιήθηκε μια συνηθισμένη πρόσθια πρόσθια προσέγγιση. Αφού εκθέσει το κνημιαίο οροπέδιο, η τομή επεκτάθηκε προς τα πάνω για να εκθέσει τον πλευρικό μηριαίο κονδύλιο. Χρησιμοποιήθηκε ένας εκχυλιστής οστών 12 χιλιοστών Eckman και μετά τη διάτρηση του εξωτερικού φλοιού του μηριαίου κονδύλου, το ακυρωτό οστό από τον πλευρικό κονδύλιο συλλέχθηκε σε τέσσερα επαναλαμβανόμενα περάσματα. Ο όγκος που ελήφθη κυμαίνεται από 20 έως 40cc.

Μετά από επανειλημμένη άρδευση του καναλιού των οστών, μπορεί να εισαχθεί αιμοστατικό σφουγγάρι εάν είναι απαραίτητο. Το συγκομισμένο σπογγώδες οστό εμφυτεύεται στο ελαττωματικό οστό κάτω από το πλευρικό κνημιαίο οροπέδιο, ακολουθούμενο από ρουτίνα εσωτερική σταθεροποίηση. Τα αποτελέσματα υποδεικνύουν:

① Για την εσωτερική σταθεροποίηση του κνημιαίου οροπεδίου, όλοι οι ασθενείς πέτυχαν θεραπεία κατάγματος.

② Δεν παρατηρήθηκαν σημαντικοί πόνο ή επιπλοκές στο σημείο όπου συλλέχθηκε το οστό από τον πλευρικό κονδύλιο.

③ Η επούλωση του οστού στη θέση της συγκομιδής: Μεταξύ των 12 ασθενών, 3 έδειξε πλήρη επούλωση του φλοιώδους οστού, 8 έδειξε μερική επούλωση και 1 δεν έδειξε προφανή θεραπεία των οστών του φλοιού.

④ Ο σχηματισμός των δισκίων των οστών στη θέση της συγκομιδής: σε 9 περιπτώσεις, δεν υπήρχε εμφανής σχηματισμός δοκίδων των οστών και σε 3 περιπτώσεις παρατηρήθηκε μερικός σχηματισμός δοκίδων οστών.

⑤ Επιπλοκές της οστεοαρθρίτιδας: Μεταξύ των 12 ασθενών, 5 ανέπτυξαν μετατραυματική αρθρίτιδα της άρθρωσης του γόνατος. Ένας ασθενής υποβλήθηκε σε αντικατάσταση άρθρωσης τέσσερα χρόνια αργότερα.

Συμπερασματικά, η συγκομιδή του ακυτταρικού οστού από τον ομόπλευρο πλευρικό μηριαίο κονδύλιο οδηγεί σε καλή θεραπεία οστού του κνημιαίου οροπεδίου χωρίς να αυξάνεται ο κίνδυνος μετεγχειρητικών επιπλοκών. Αυτή η τεχνική μπορεί να εξεταστεί και να αναφερθεί στην κλινική πρακτική.